Column: Veilige afstand
Op een donkere avond ging ik op pad naar een bijeenkomst over cultuur en geloof. Er stond een rij voor de deur. Aan de overkant van de weg schreeuwde een luidruchtig groepje van voornamelijk vrouwen.
Iemand liep waarschuwend langs de wachtenden met een poster waarop stond: ‘Wat zou Jezus doen?’ In ieder geval niet schreeuwen, dacht ik bij mezelf.
Welke houding past? Er zijn meerdere opties. Je kunt kiezen voor de afstandelijke, comfortabele neutraliteit: zorgvuldig afgewogen woorden, een beetje enerzijds, een beetje anderzijds. Je wilt tenslotte de vrede bewaren en niemand voor het hoofd stoten. Of je kiest de meer angstige, defensieve positie: oppassen met wat je zegt, want voor je het weet levert het gedoe op. ‘Ze’ hebben het tenslotte altijd gemunt op orthodoxe christenen, toch? Soms vliegt een enkeling uit de bocht, die eens duidelijk wil maken hoe het nu echt zit. Waar natuurlijk direct weer stevige correctie op volgt.
Waarom ontbreekt het ons zo vaak aan moed?
"*" geeft vereiste velden aan