Op 6 november 2025 is op de leeftijd van 99 jaar in Christus ontslapen Teunis (Bob) Poot. Als predikant diende hij de hervormde gemeenten van Haaften, Middelharnis, Groningen, Nieuw-Loosdrecht en Zoetermeer.
Op 6 november 2025 is op de leeftijd van 99 jaar in Christus ontslapen Teunis (Bob) Poot. Als predikant diende hij de hervormde gemeenten van Haaften, Middelharnis, Groningen, Nieuw-Loosdrecht en Zoetermeer. In 1988 ging hij met emeritaat.
Paaspreek
Tussen Middelharnis en Groningen was hij als conrector-pastor verbonden aan de inmiddels opgeheven stichting Kerk en Wereld. Hij schreef er geschiedenis door met zeventien anderen de aanzet te geven tot het Samen op Wegproces. Deze periode heeft hem gestempeld. Niet alleen dat de kring van de Gereformeerde Bond daarna te krap voelde. Existentiëler was de geloofscrisis die hij daar doormaakte en waar een paaspreek hem er weer bovenop hielp.
Niet lang na zijn emeritaat overleed zijn eerste vrouw en moeder van hun zeven kinderen, Willy Jongeneel. Hij ontving uit Gods hand zijn tweede vrouw Marjolein van Riezen. Met haar was hij dertig jaar in liefde verbonden. Ze omringde hem met liefdevolle zorg, met name toen bleek dat het laatste stukje van zijn levensweg steil was. Hij bleef helder van geest, maar zag zich geconfronteerd met veel lichamelijke ongemakken, ernstige pijnen en diepe vermoeidheid. Hij moest worden opgenomen in het hospice te Woerden, waar hij is ontslapen.
In deze zware periode overviel hem een geloofsaanvechting, die de schrijfster Wilma Vermaat (1873-1967) heeft verwoord in dit gedicht:
De Man met de lantaren
Maar Gij gaat voor mij uit,
de Man met de lantaren.
Rondom is duisternis,
voor mij, één voetstap slechts
een kleine krans van licht, niet meer.
Maar Gij kijkt telkens naar mij om,
of ik wel volg,
of ik nog weet…
Mijn Heer en God,
vergeef mijn tranen,
en vergeet
dat ik zo wankelend U volg
na alles wat Gij voor mij deed.
Hij ervaarde dat de weg naar het Vaderhuis geen mooi verlicht pad is. Hij ging door een dal van diepe duisternis, gebukt onder het gemis van de troostende nabijheid van de Goede Herder. Desondanks hield hij zijn oog gericht op Christus, de Man met de lantaren, Die hem vóórging en bewaarde bij het geloof dat Hij voor hem genadig was ingetreden bij Zijn Vader.
Autorit in het donker
Toen wij in 2014 verhuisden naar Nieuwerbrug kende ik Bob Poot alleen vanaf de preekstoel. Als student in Utrecht bezocht ik soms avonddiensten als hij voorging in Nieuw-Loosdrecht. Onverwacht kruisten onze wegen elkaar weer. We bezochten samen een bijeenkomst in Ermelo waar een boek van dr. Wim Dekker werd gepresenteerd. Omdat hij liever niet in het donker reed, ging hij met mij mee. Op de terugweg keken we elkaar in het hart en deelden we dingen waarover je niet zo gemakkelijk met een ander spreekt. Er ontstond vriendschap, met als diepste laag geloofsverbondenheid en een gedeeld verlangen naar de definitieve en wereldwijde doorbraak van Gods stralende toekomst. We schreven elkaar brieven, maar waren vooral elkaars oorschelp. Ik leerde hem kennen als een door verlieservaringen innerlijk verwond man. Niet alleen zijn eerste vrouw, maar ook zijn zoon Hans ontviel hem door de dood. Hij werd geplaagd door schuldbesef, omdat hij tekortgeschoten was als prediker en pastor en leed aan de kerk, aan de om zich heen grijpende secularisatie en het herlevende antisemitisme. Een tekst die hem kostbaar was, vond hij in 1 Korinthe 1:30: “Maar uit Hem bent u in Christus Jezus, Die voor ons is geworden wijsheid van God en gerechtigheid, heiliging en verlossing.”
Geestelijke volwassenheid
Toen ik hem in het hospice opzocht om afscheid te nemen, vroeg hij allereerst naar mijn vrouw, vanwege haar kwetsbare gezondheid. Dat ontroerde mij. Zo veel moeite met je aftakelende lichaam en dan ruimte en aandacht hebben voor een ander. Een teken van geestelijke volwassenheid, een blijk van navolging van Christus, Die Zijn leven gaf, ons ten goede. De gedachtenis aan Teunis Poot zij ons allen tot zegen.