Ds. P.J. den Admirant (1954-2025)

Hoe zou je willen sterven? Enkele jaren geleden antwoordde ds. P.J. den Admirant op deze voorgedrukte vraag in mijn vriendenboek: “In het besef van Gods nabijheid.” Dit was helemaal in lijn met het gezang waarmee hij vier dagen voor zijn overlijden op donderdag 27 november in de Dorpskerk van Wezep zijn laatste preek besloot:

Getrouwe God, als ’k dan ga sterven
beveel ’k mijn geest in Uwe hand:
ik zal met Christus ’t leven erven
in ’t overzijdse vaderland.
Is Hij nabij, ’t is alles goed,
hoe, waar, wanneer ik sterven moet.

Begrijpen we nu dat het door hem geschreven Artios-boekje als titel had Hij is niet ver. Op zoek naar Gods aanwezigheid? Naar die merkbare ervaring van Christus’ liefde in zijn leven verlangde hij zeer, de eenzame weken in het ziekenhuis nadat eind mei acute leukemie geconstateerd was. De Psalmen waren zijn medicijn, de eigenschappen van God zijn houvast. Was hij na het emeritaat begonnen aan een promotiestudie over het Bijbelse grondwoord ‘lankmoedigheid’, nu spelde hij het woord ‘goedertierenheid’, in het Hebreeuws, Engels, Nederlands, onder meer uit Psalm 59: “Voor U, mijn kracht, zal ik psalmen zingen, want God is mijn veilige vesting, mijn goedertieren God.”

Vlaardingen
De wieg van Pieter Johannes den Admirant stond in Vlaardingen, waar zijn moeder hem geestelijk vormde, ds. L. Huisman van de Gereformeerde Gemeenten zijn leermeester was, zijn iets oudere broer Jan hem tot Christus leidde en hij in Gerda Villerius zijn levensgezellin vond. Nadat hij als 16-jarige tot geloof was gekomen, groeide het verlangen om als predikant de Heere te dienen, een roeping die in de Nederlandse Hervormde Kerk tot vervulling kwam. Op 5 oktober 1980 werd hij als predikant verbonden aan de gemeente van Waardenburg-Neerijnen en op de dag af veertig jaar later nam hij afscheid van zijn laatste gemeente, de Eben-Haëzerkerk in Apeldoorn. In de jaren ertussen was hij verbonden aan Kampen, Capelle aan den IJssel, Harderwijk en Kootwijk-Kootwijkerbroek. In 1992 zond de GZB hem als zendingspredikant uit voor een zesjarig verblijf in Chili.

Ds. Den Admirant had niets op met mensen die zichzelf belangrijk vinden, terwijl geluk voor hem bestond in het je door anderen geliefd en aanvaard weten. Het maakte hem tot een oprechte vriend, een beminnelijk mens. Het maakte vooral dat hij alles in Christus vond, voor hem de heilige Zoon van God, de Verzoener van zijn schuld. “Het was mijn lust en mijn leven u op de Heere Jezus te wijzen en u tot Hem te leiden”, zei hij in de afscheidsdienst in Capelle. Op de avond van zijn laatste Kerst preekte hij in Apeldoorn in een behoorlijk lege kerk over Johannes 1, een uur waarin het gebouw vol van de heerlijkheid van Christus was. Hij huilde toen we er later over spraken, hij had het ook ervaren. Over de Zoon sprak hij echter niet zonder de Vader en de Geest. “Voor mij is de Drie-eenheid het voornaamste stuk in de geloofsleer”, zei hij, omdat hun werk in onze verlossing geheel samenhangt.

Stille gang
Peter den Admirant was in zijn stille gang door de gemeenten een begaafd mens, die verdienstelijk piano en harp speelde. Hij was een Schriftgeleerde die even makkelijk in het Engels als in het Spaans preekte, een catechiseermeester die de jongeren bij elke vraag naar het Woord verwees. Je kwam er slechts achter als je doorvroeg, als je op zijn studeerkamer de reeksen met Bijbelcommentaren zag, de planken vol puriteinen. Zijn vruchtbare leven in de dienst van Gods Koninkrijk was bij tijden zwaar. Zijn weg door kerk en zending – niet alleen de overval op het gezin in Chili – trok ook verdrietige sporen. De Heere kent zijn zwerftocht, de tranen die in Gods fles bewaard zijn, en ook Gerda, zijn trouwe levensgezel, weet ervan. Het heeft hen samen diep verbonden.

Op donderdag 4 december is zijn lichaam in Wezep ter aarde besteld, na een rouwdienst waarin ds. G.H. Vlijm het Woord bediende uit Psalm 73:26: “Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart, dan is God de rots van mijn hart en voor eeuwig mijn deel.” We bidden voor Gerda en haar gezin, voor haar die de weg van haar man steeds opnieuw volgde en die het laatste halfjaar in opofferende liefde niet van zijn zijde geweken is.